Pride is een Britse film uit 2014 onder regie van Matthew Warchus.
De feelgoodmovie Pride vertelt het waargebeurde verhaal van steun die mijnwerkers uit onverwachte hoek kregen: namelijk van homoactivisten. De Britse mijnwerkersstaking van 1984 was een uitputtingsslag van bijna een jaar tussen de vakbonden en premier Thatcher. De stakende mijnwerkers woonden voornamelijk in Wales maar kregen steun uit heel Groot-Brittannië.
Een groep homo’s en lesbiennes zamelde geld in voor de getroffen gezinnen tijdens de Britse mijnstaking in 1984, wat zou uitmonden in de Lesbians and Gays Support the Miners-campagne. De National Union of Mineworkers was niet geneigd om openlijk samen te werken met deze groep mensen wegens de publieke opinie ten opzichte van homo’s en lesbiennes in Groot-Brittannië in de jaren 1980. De activisten besloten hun donaties rechtstreeks te schenken aan een mijnwerkersdorp in Wales. Dit resulteerde in een unieke samenwerking tussen twee totaal verschillende gemeenschappen.
Het kostte de nodige overtuigingskracht om de mijnwerkers enthousiast te krijgen. De stakende arbeiders uit de afgelegen dorpjes in Wales zitten er helemaal niet op te wachten om gesteund te worden door ‘perverts’, zoals ze de LGSM’ers noemen. Zelfs wanneer Mark en zijn vrienden letterlijk emmers vol geld naar Wales komen brengen worden ze aanvankelijk met de nek aangekeken.
Een eerste toenadering volgt wanneer de lekker nichterige Jonathan (Dominic West) dankzij zijn juridische kennis gearresteerde mijnwerkers weet vrij te krijgen. Wanneer hij de stugge mijnwerkers ook nog laat zien dat je met dansen het mooiste meisje van het dorp kan veroveren is het ijs gebroken. Maar de staking verhardt zich intussen, want de winter breekt aan. En in de homogemeenschap begint de aidsepidemie zijn tol te eisen.
Parallel aan het verhaal over de steun aan de mijnwerkers loopt het coming out-verhaal van de verlegen Joe (George MacKay), een schuchtere twintiger die zich stiekem aansluit bij de homoactivisten, zonder dat thuis te vertellen. Dit lijntje doet een beetje als een verplicht uit-de-kast-nummer aan, wat ook komt doordat Joe minder tot de verbeelding spreekt dan de actieve Mark.
Pride maakt onbeschaamd gebruik van alle technieken van de feelgoodmovie, van triomfantelijke momenten tot tegenslagen. Maar dat is geen bezwaar want het gegeven is net zo onweerstaanbaar als de nostalgische jaren 80-muziek (Frankie Goes to Hollywood! Bronski Beat!).
En het acteren van Paddy Considine en Bill Nighy is superieur, net als de scherpe dialogen. Pride is een heerlijke film waar zelfs de grootste chagrijn met een glimlach uit zal komen.
€ 29,50 (inclusief 3 gangen menu, exclusief drank)
